بیش‌اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد با تأکید برنقش تعدیل‌کننده کیفیت حسابرسی

هدف: با توجه به نقش محوری وجه نقد در تداوم فعالیت، انعطاف‌پذیری مالی و استفاده از فرصت‌های سرمایه‌گذاری، مدیران برای نگهداشت وجه نقد انگیزه کافی دارند. وجود خصیصه بیش‎اعتمادی در  مدیران موجب تخمین بیش از حد دانش و توانایی آنها در ایجاد بازده و جریان‌های نقدی آتی می‎شود. این روند می‌تواند بر تصمیم‌گیری آنها در خصوص سرمایه‌گذاری در پروژه‌ها و میزان نگهداشت وجه نقد تأثیرگذار باشد. از سوی دیگر، حسابرسی با کیفیت، سازوکار مؤثری برای کنترل تصمیم‎ مدیران و مسائل نمایندگی مرتبط با طرح‌های سرمایه‌گذاری محسوب می‌شود. از این رو، رسالت اصلی این پژوهش، واکاوی تأثیر کیفیت حسابرسی بر رابطه بین بیش‌اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد است. روش: فرضیه‌های پژوهش با استفاده از جامعه‎ای متشکل از 170 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‌های 1390 تا 1394 و با بهره‌گیری از معادلات رگرسیونی چندگانه مبتنی بر داده‎های تلفیقی، آزمون شده‎اند. یافته‎ها: یافته‌های به‎دست آمده حاکی از آن است که بین بیش‌اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد رابطه منفی وجود دارد. همچنین حسابرسی با کیفیت، شدت رابطه منفی بین بیش‌اعتمادی مدیران و نگهداشت وجه نقد را کاهش نمی‎دهد. نتیجه‎گیری: براساس نتایج به‎دست آمده، مدیران بیش‌اطمینان به‎‎دلیل اعتماد بیش از حد به خود و نادیده‎گرفتن تقاضا برای وجه نقد، تمایل کمتری به نگهداشت وجه نقد دارند. به علاوه بر خلاف مبانی نظری پژوهش، کیفیت حسابرسی بر رابطه بین بیش‌اعتمادی و نگهداشت وجه نقد اثر ندارد و این می‌تواند به‎دلیل نامناسب بودن سنجه‎های اندازه‎گیری کیفیت حسابرسی در ایران و مؤثر نبودن کیفیت حسابرسی در جلوگیری از رفتار بیش‎اعتمادی مدیران باشد.